İnsan tarif etmek kadar zor bir şey yok sanırım hayatta.Çünkü değişken ruh yapısıyla,insani duygularıyla herkes herkesi farklı algılayabiliyor.Biri gözü kaşı için beğenirken,bir diğeri merhametli ve samimi yönünü görerek farklı değerlendirmeler yapabiliyor.

Fakat öyle insanlar da var ki, ilk tanıdığınız günden itibaren yıllar da geçse aynı çizgiyi koruyup, aynı doğrultuda hareket ediyor. Onun için on yıl öncesinin doğrusu neyse, on yıl sonra da doğru aynı doğru oluyor. Var mı demeyin evet var böyleleri de belki yüz kişide bir kişi, rastlamak zor, ama benim hayatımda öyle biri var.

Onu ilk gördüğümde hayata küsmüş bir hali vardı. Gözleri hep uzaklara bakar, çok da konuşmazdı. Herkes biraz da çekinirdi ondan. Nedenini bilmeden ilgimi çektiğinden usul usul izlerdim onu. Hani görseniz minicik biri. O üzgün ve dalgın hallerini gördüğümde neredeyse hiç tanımadan sarılıp,sevesim gelirdi içimden.Öyle bir şefkate ihtiyacı varmış hissi yaratırdı bende.Nedensizce ,her gördüğümde o minicik görüntüsünün altında yatan bir dev olduğunu düşünürdüm.Ama incinmiş,belki çokça üzülmüş bir dev.O minik kalıbın içinde bir yerlere sıkışmış,kendini bir yerlere kapatıp saklamıştı.

Fakat buna rağmen insanı biraz ürküten bir deli cesareti olduğunu da hissediyordum.Hem de kalıbına hiç yakışmayacak büyüklükte.Ama bilirsiniz öyle insanlar vardır ki heybetli görüntüsüne tamamen zıt olarak konuştukça küçülen ve tam tersi ,minik kalıbına rağmen her konuşmasıyla biraz daha karşınızda büyüyebilen.Yani aslına bakarsanız insanlık kalıp değil yürek işi.İşte bu koca yürekli insanın en büyük özelliği de karşısında ki kim olursa olsun,hangi mertebe de bulunursa bulunsun lafını sözünü esirgemeden,sadece insan olduğunu düşünerek hareket etmesiydi.

Bu davranışları bazı çevreler tarafından çok hoş karşılanmasa da asla doğru bildiğinden şaşmayan inadıyla daha da bir takdir ederdim onu. Aslında teşbih de hata olmaz o deli hallerini çok da sever oldum zamanla. Çünkü hayata ve insanlara karşı o dik ve kararlı duruşu, ortama, menfaate göre durum değiştiren çoğu günümüz insanıyla apayrı dururdu gözümde. Kötü gününde, insanlarla husumetin varsa bile unutacaksın, düşmanın bile olsa onu yerden kaldırıp ayağa dikeceksin ki tekrar eşit şartlarda savaşabilesin mantığı kaç kişi de vardır sizce. Hani sevmediğiniz, biri zor durumdaysa kaçınız ya da kaçımız ona yardımcı olup, bu zaman oh oldu deme zamanı değil şartları eşitleyip çarpışmaya adil devam etmek için ortam düzeltme zamanı deyip bunun gereğini yapar? O, bunu yapıyordu. Hem de başa kakmadan, dostça ,içten.Sonra savaşsa hodri meydan diyordu yeniden.

Sizin derdinizi, sorunlarınızı kendisininmiş gibi benimseyip banane demeden, sonuna kadar sonuçlandırmak için imkânları zorlaması da bende yarattığı güven duygusunu bir mertebe daha yükseltiyordu. Her gün ya da her olayda o minicik bedenin altında ki devin bir başka boyutunu daha görüyordum.

Haksızlık edeni, yanlış yapanı hiç acımadan bir kalemde silip atan, deli bakışlar, sokakta gördüğü bir kediye bakarken, masum bir çocuğun bakışlarına dönüveriyordu bir anda. Hatta yağmurlu bir günde karşılıklı bir cafe de çay içerken,çamurlu patileri ile kucağına çıkıp,o beyaz pantolonunu çamur içinde bırakan kediyle,üstünün kirlenmesine hiç aldırış etmeden sevgi ve şefkatle konuşarak ,okşaması beni bile çileden çıkarmıştı.Üzerin çamur oldu dediğimde yıkanır diye sakince verdiği cevap ile anladım ki insanlara karşı olan sonsuz sevgisi hayvanlar için de geçerliydi.Hatta soğuk havada sokağa çıkıp gördüğü kedileri toplayıp evinde misafir ettiğini söylediğinde güleyim mi ağlayayım mı bilemedim.Bir sokak kedisini tekmelerken gördüğü apartman görevlisine senin o bacağını kırar,aynen yaptığın gibi ben seni tekmelerim diyen sözleri beni hala güldürür.

O dosttur,arkadaştan öte kardeştir,sırdaştır.Demli bir çayın yanında ilk akla gelendir ,demlendikçe tadı kokusu rengi tavan yapan cinsten.

O sorun çözücü,yeryüzüne gönderilmiş yardımcı bir melektir.Ama kişiye göre hangi melek olduğu değişir.

Sevgiyle…..