Yeni hafta,yeni umutlar,yeni mutluluklar demektir.Her haftaya,bu düşünce ile başlarım.Her pazar akşamı içimden,yeni haftanın herkese mutluluk ve yeni güzellikler getirmesini dilerim.Güzel şeyler hayal ederim.Kendime göre aklımdan az çok haftayı kaba taslak planlarım.Şu akşam eve gelince şu tarifi uygulayacağım ya da atıyorum uzun zamandır fırsat bulup düzene sokamadığım kitaplarımı,dergilerimi düzenleyeceğim vs gibi.Bazen düşündüklerimi yapabilir,bazen de çok yorgunsam,yine kendi kendime bu işi kendime,ben yarattım,şimdi de kaldırdım yapmıyorum derim.Aslında ne saçma değil mi plan yapmak?Değil akşamı,bir dakika sonrasının bile,bize ne getireceğini bilmezken.Ama insan umutsuz da yaşayamaz ki.1999 da ki depremi yaşayanlar bilir,bir anda hayatların nasıl alt üst olduğunu.Gece yatıp da,kalkamayanlar, ya da bir anda,sahip olduğu her şeyi yitirenler.Deprem sonrası,uzun bir süre her şey anlamsız gelmişti.Birinden,bir şey alacağına dair bir şey duyduğumda,içimden ne lüzumsuz derdim.Yeni bir şey almak ya da rutin yapılan,herşey ama herşey uzun bir süre gereksiz ve anlamsız gelmişti.Fakat dediğim gibi,insan umutsuz yaşayamaz,bir süre sonra herşey normale döndü.Ta ki bugün Van’da olan depremi duyana kadar.Bir anda yine insanlar sokaklarda,yine yakınlarını kaybedenler,çaresiz yardım bekleyenler.Ne kadar acı değil mi?Biz az sonra sıcak yataklarımıza yatıp uyuyacakken,orada insanlar sokakta,çaresiz.Hayat böyle bir şey demek ki.Şehitlerimizin acısı hala üzerimizde,taze dururken,deprem ile bir acı daha yaşıyoruz.Allah yardımcıları olsun.Hayatını kaybedenlere Allah’tan rahmet,yaralılara acil şifalar diliyorum.
